Έρνεστ Σάκλετον 1874-1922

Τα ακόλουθα ονόματα θεωρούνται συνώνυμα ενός ταξιδιού με επικεφαλή τον Σάκλετον, το 1914-1917.

• «Αυτοκρατορική Δια-Ανταρκτική Αποστολή Εξερεύνησης» 
• « Η αποστολή του ENDURANCE (πλοίο)»
• « Η αποστολή του Σάκλετον»

Αφού ο Amundsen έφτασε στο Νότιο Πόλο και η αποστολή του Scott έληξε τραγικά, ένας έμπειρος ερευνητής της Ανταρκτικής, ο Έρνεστ Σάκλετον-αγγλοϊρλανδικής καταγωγής-, αναγνώρισε ότι ο μόνος  προορισμός που άξιζε να εξερευνηθεί ήταν να διασχίσει ολόκληρη την ήπειρο της Ανταρκτικής – μέσα από το Νότιο πόλο φυσικά. Η αποστολή προετοιμαζόταν για σχεδόν ένα χρόνο και ήταν έτοιμη να ξεκινήσει τον Αύγουστο του 1914. Παρά το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με εντολή του υπουργού ναυτικού Winston Churchill, τα πλοία της αποστολής ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς το Νότο.
Η αποστολή περιείχε δύο πλοία, προετοιμασμένα για να ταξιδέψουν στον πάγο. Η «πολική» ομάδα του Σάκλετον ταξίδεψε με το πλοίο «ENDURANCE», το οποίο ήταν υπό τον έλεγχο του καπετάνιου Φρανκ Γουόρσλεϊ (F.Worsley),  συνταξιδιώτη του Σάκλετον σε προηγούμενες αποστολές. Σκοπός του ήταν να φτάσει στη θάλασσα Weddel και να αφήσει μια ομάδα στην ακτή, όπου ο στόχος της ομάδας θα ήταν να διασχίσει την ήπειρο. Το δεύτερο πλοίο «AURORA»,  υπό τον έλεγχο του Τζόσεφ Στενούς (J. Stenhouse), έπρεπε να ταξιδέψει μέχρι την τράπεζα πάγου «Ross» και να κατασκευάσει αποθήκες τροφίμων κατά μήκος της διαδρομής την οποία θα ακολουθούσε ο Σάκλετον μετά την άφιξή του στον πόλο. 56 συμμετέχοντες για την αποστολή επιλέχθηκαν από τους Σάκλετον και Γουόρσλεϊ, ενώ πάνω από πέντε χιλιάδες εθελοντές ανταποκρίθηκαν σε διαφήμιση του Τύπου.

Τον Νοέμβριο του 1914, το πλοίο «ENDURANCE» έφτασε στις νήσους Νότιας Γεωργίας (South Georgia), όπου εκεί οι Βρετανοί λειτουργούσαν φαλαινοθηρικούς σταθμούς και μετά από σχεδόν ένα μήνα, περιμένοντας τη βελτίωση των συνθηκών πάγου, ξεκίνησε για τη θάλασσα Weddel. Στις 18 Ιανουαρίου, όταν το πλοίο ήταν μόλις 80 μίλια από τον κόλπο «Bay of Vehsel», όπου είχε προγραμματιστεί να δημιουργηθεί μια χερσαία βάση, το ENDURANCE ακινητοποιήθηκε σε έναν συμπαγή πάγο (ice pack) και κινήθηκε παράλληλα με τον παγετώνα «Ronne» στα δυτικά και βορειοδυτικά. Το πλοίο παρασύρθηκε για 10 μήνες και συνθλίφτηκε από τον πάγο, όπου εν τέλει βυθίστηκε στις 21 Νοεμβρίου 1915. Το πλήρωμα κατάφερε να διασώσει από το πλοίο: εξοπλισμό, σκάφη και φαγητό. Κατασκήνωσαν σε ένα παχύ πεδίο πάγου (ice field) όπου στη συνέχεια περιπλανιόντουσαν για τους επόμενους έξι μήνες, χωρίς να πλησιάσουν στην Ανταρκτική Χερσόνησο. Το πεδίο του πάγου έσπασε στην άκρη του συμπαγή πάγου – το πλήρωμα κινήθηκε προς τις σωσίβιες λέμβους και προσπάθησε να φτάσει στην πλησιέστερη ηπειρωτική χώρα. Μετά από 8 ημέρες κωπηλασίας έφτασαν στο νησί της Ακτής του Ελεφαντοστού. Επέζησαν, αλλά το νησί βρισκόταν πέρα ​​από τις διαδρομές των φαλαινοθηρικών πλοίων, οπότε οι πιθανότητες εμφάνισης ενός πλοίου ήταν μικρές και ο επόμενος χειμώνας πλησίαζε. Ο Σάκλετον αποφάσισε να πλεύσει για βοήθεια στις νήσους της Νότιας Γεωργίας όπου ήταν 800 ναυτικά μίλια μακριά (σχεδόν 1.200 χλμ.), στα ασυνήθιστα ταραγμένα νερά του Ανταρκτικού Ωκεανού, αλλά σύμφωνα με την κατεύθυνση του ρεύματος γύρω από την Ανταρκτική και τις επικρατούσες κατευθύνσεις του ανέμου. Ξεκίνησε μαζί με 5 συμμετέχοντες της αποστολής, με ένα  σκάφος JAMES CAIRD 7 μέτρων, ενισχυμένο και μερικώς προστατευμένο από τα κύματα. Τα υπόλοιπα μέλη έπρεπε να περιμένουν στο νησί για τη διάσωσή τους οπότε και κατασκεύασαν ένα καταφύγιο από τα άλλα δύο σκάφη για να προετοιμαστούν για το χειμώνα. Μετά από σχεδόν τέσσερις εβδομάδες σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, ο Σάκλετον πλησίαζε τις νήσους της Νότιας Γεωργίας, αλλά η καταιγίδα ανάγκασε το πλήρωμα να αποβιβαστεί στη νότια ακτή του νησιού. Για να φτάσουν στην περιοχή των φαλαινοθηρικών σταθμών, έπρεπε να διασχίσουν το νησί, περνώντας έτσι από άγνωστες, ψηλές, παγετώδεις ορεινές αλυσίδες. Έτσι ο Σάκλετον άφησε τα τρία πιο αδύναμα μέλη του πληρώματος σε ένα ασφαλές καταφύγιο και ξεκίνησε με δύο συντρόφους για ένα ακόμη δραματικό ταξίδι. Με τη βοήθεια ευνοϊκού καιρού και της πανσέληνου, μετά από 36 ώρες οδοιπορίας έφθασαν στο σταθμό φαλαινοθηρίας «Stromness». Αμέσως, το φαλαινοθηρικό πλοίο διέσωσε τα τρία μέλη που βρίσκονταν στη νότια ακτή. Ο Σάκλετον διοργάνωσε τις επόμενες αποστολές με τους υπόλοιπους 23 συμμετέχοντες που υπήρχαν στο νησί της Ακτής του Ελεφαντοστού. Με πολύ δύσκολες συνθήκες πάγου – και ενώ ο επόμενος χειμώνας πλησίαζε- τρία  πλοία δεν έφτασαν στο νησί. Τα πεδία πάγων ήταν τόσο μεγάλα, ώστε να μην μπορούν να ενημερώσουν τους ανθρώπους στο νησί του Ελεφαντοστού ότι η αποστολή του Σάκλετον ήταν επιτυχημένη και η βοήθεια ήταν κοντά. Μόνο η επόμενη αποστολή- με το Χιλιανό ρυμουλκό (Chilean tugboat) στέφθηκε με επιτυχία – όλο το πλήρωμα διασώθηκε από το νησί και επέστρεψε στον πολιτισμό. Οι συμμετέχοντες της αποστολής έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό στη Νότια Αμερική, ενώ η υποδοχή τους στην Αγγλία ήταν πολύ λιγότερο ενθουσιώδης – η Ευρώπη βρισκόταν σε πόλεμο και η Βρετανία είχε περισσότερα προβλήματα από το να καλωσορίζει ζωντανούς ήρωες.

Η ιστορία του πλοίου «AURORA» ήταν εξίσου δραματική. Το πλοίο έφτασε στη Νήσο Ρος (Ross Island), δημιουργήθηκε μια χερσαία βάση, ο εξοπλισμός και οι προμήθειες έφτασαν στην ξηρά. Το πλήρωμα εδάφους κατασκεύασε τις προγραμματισμένες αποθήκες τροφίμων για τον Σάκλετον, μην ξέροντας ότι δεν θα τις χρησιμοποιήσει. Κατά τη διάρκεια αυτών των δραστηριοτήτων, ένας από τους συμμετέχοντες πέθανε από εξάντληση. Εν τω μεταξύ, μια βίαιη καταιγίδα αποκόλλησε το πεδίο πάγου από το έδαφος στο οποίο είχε παγιδευτεί το AURORA. Το πλοίο παρασύρθηκε στον πάγο για οκτώ μήνες αλλά δεν διαλύθηκε, και αφού απελευθερώθηκε από τον πάγο, έπλευσε προς την Αυστραλία και στη συνέχεια, το επόμενο καλοκαίρι, πήγε ξανά στη θάλασσα Ross, από την οποία διέσωσε 7 συμμετέχοντες της αποστολής. Δύο μέλη σκοτώθηκαν προσπαθώντας να διασχίσουν τον ελαφρώς παγωμένο κόλπο και το άλλο τμήμα της βάσης.

Συνολικά, η ομάδα του Σάκλετον επέστρεψε ‘πλήρης’, από τους 28 ανθρώπους του πληρώματος 25 μέλη του  πλοίου Aurora επέζησαν.

Αν και η αποστολή δεν πέτυχε τον επιδιωκόμενο στόχο, το γεγονός ότι επέζησαν σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες, σε τέτοιες δραματικές συνθήκες, θεωρείται τεράστια οργανωτική επιτυχία και προσάπτει  μεγάλη αξία στον Σάκλετον ως διοικητή. Το παράδειγμα του ως ηγέτης, παρουσιάζεται επί του παρόντος κατά τη διάρκεια των εκπαιδεύσεων διευθυντών.

1914-1917: Map of the Endurance, Aurora, James Caird shipping routes, planned route of the continent and the Ross Sea group road to set up the Endurance Drift Food Storage on the ice.

• Κόκκινο: Η πλεύση του πλοίου «Endurance».
• Κίτρινο: Το πλοίο «Endurance» στον πάγο.
• Πράσινο: Η περιπλάνηση του πληρώματος στο πεδίο πάγου μετά τη βύθιση του Endurance.
• Ναυτικό μπλε: Το ταξίδι του JamesCaird.
• Μπλε: Η προγραμματισμένη διαδρομή μέσω της ηπείρου.
• Πορτοκαλί: Η πλεύση του πλοίου «Aurora» στις ακτές της Ανταρκτικής.
• Μωβ: Η επιστροφή του πλοίου «Aurora».
• Καφέ: Η διαδρομή των ομάδων που κατασκεύασαν αποθήκες τροφίμων.