Σκουλήκια

Πολλές συνομοταξίες σκουληκιών βρίσκονται στη θάλασσα, αυτή η δομή του σώματος φαίνεται να είναι πολύ επιτυχημένη. Ωστόσο, πολλά από τα είδη είναι αρκετά μικρά και απαρατήρητα. Οι Δακτυλιοσκώληκες ή δακτυλιωτοί σκώληκες (Annelida) είναι συχνά μεγάλοι και ευδιάκριτοι. Οι δακτυλιοσκώληκες μπορούν να χωριστούν περαιτέρω σε 4 κύριες ομάδες: Οι βδέλλες (leeches) – κλάση: Βδελλοειδή (hirudinea), οι οποίες είναι σπάνιες στον ωκεανό, οι γαιοσκώληκες ή γεοσκώληκες (earthworms) – κλάση: ολιγόχαιτοι (oligochaeta), οι οποίοι είναι στην πραγματικότητα συνηθισμένοι στη θάλασσα, αλλά τα θαλάσσια είδη είναι όλα μικρά και δυσδιάκριτα, τα εχινώδη/εχίουρα (spoon worms)- (Εχιουροειδή: echiura), που μπορούν να γίνουν αρκετά μεγάλα σε μέγεθος αλλά σπάνια παρατηρούνται σε ρηχά νερά, και οι θαλάσσιοι πολύχαιτοι (bristle worms)- κλάση: πολύχαιτοι (polychaeta).

Οι θαλάσσιοι πολύχαιτοι είναι πολύ σύνηθες να βρίσκονται σε όλη την έκταση του ωκεανού και πολλοί είναι μεγάλοι και ευδιάκριτοι. Αν βρείτε ένα σκουλήκι στον ωκεανό είναι πιθανότατα αυτής της ομοταξίας. Όλοι τους έχουν μεταμερή τα οποία εμφανίζουν συνήθως ένα ζεύγος λοβοειδών προεκτάσεων, που ονομάζονται παραπόδια (parapodia), με τρίχες πάνω τους (τις σμήριγγες). Το σχήμα και το μέγεθος αυτών των παραποδιών καθώς και η παρουσία και δομή των τριχών (σμήριγγων) χρησιμοποιούνται για τον εντοπισμό διαφορετικών ειδών.

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στην εμφάνιση των διαφόρων ειδών των πολυχαίτων. Πολλοί έχουν πολύ μικρά μεταμερή και τρίχες έτσι ώστε να μοιάζουν με γαιοσκώληκες, ενώ άλλοι δεν μοιάζουν καθόλου με σκουλήκια. Οι συνήθειες διατροφής τους είναι επίσης ποικίλες: υπάρχουν σκουλήκια που τρέφονται από φίλτρα/αιωρήματα (αιωρηματοφάγοι), από απόβλητα, πτωματοφάγοι και σαρκοφάγοι. Οι πολύχαιτοι είναι με τη σειρά τους σημαντική τροφή για πολλά είδη ψαριών – ειδικά για τον γάδο (haddock)  και το πλατύψαρο (flatfish)  – καθώς και για τα καλοβατικά πουλιά (wading birds), στη βορειοδυτική ακτή.

Οι πολύχαιτοι Πλάνητες (Errantia) είναι τα κινητά σκουλήκια. Δεν διανοίγουν στοές (ορυκτές). Μερικές φορές θάβουν τον εαυτό τους στο ίζημα αλλά δεν δημιουργούν μόνιμες φωλιές. Είναι συχνά πολύχρωμοι με μεγάλα μεταμερή και σμήριγγες. Τα πιο διαδεδομένα από αυτά είναι οι νηρηιδίδες (ragworm, «nereididae»). Το σκουλήκι ή κόκκινο σκουλήκι (common ragworm, «Hediste diversicolor») είναι κοινό στα υφάλμυρα νερά κοντά στο δέλτα των ποταμών στη Βόρεια Ισλανδία. Σκάβει μέσα στο ίζημα για να κρυφτεί, αλλά σέρνεται γύρω για να ψάξει για τροφή. Το μεγαλύτερο από αυτά σε μέγεθος είναι ο πολύχαιτος φαραώ (king ragworm, «Alitta virens»). Μπορεί να αναπτυχθεί μέχρι και 90 εκ. μήκος (36 “).

Στον πυθμένα της λάσπης, κάτω από την ακτογραμμή, μεγάλα σκουλήκια «catworms» ή    «Nephtyidae» (Nepthys spp.) είναι αρκετά συνηθισμένα. Τα σκουλήκια «Scale worms» (Polynoidae) δεν εισχωρούν καθόλου στα ιζήματα και είναι στην πραγματικότητα πιο συνηθισμένα στις σκληρές επιφάνειες σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα σκουλήκια. Όπως υποδηλώνει και το όνομά τους, καλύπτονται από φολίδες σε όλη την πλάτη τους για προστασία.