Langhus

Langhus to rodzaj domostwa budowanego przez Wikingów we wczesnym średniowieczu. Był długi, wąski i przypominał statek przewrócony do góry dnem. Wikingowie budowali swoje domy z miejscowych, dostępnych materiałów, takich jak drewno, kamień lub bloki murawy, pokrywające dach. W rejonach o ograniczonej dostępności drewna często występowały kamienne lub torfowe domy, zwykle wkopywane głębiej w ziemię, aby zmniejszyć ilość materiałów potrzebnych do budowy ścian.

Langhus często był budynkiem jednoizbowym, z kominkiem pośrodku. Dym wydostawał się przez dziurę w dachu. Zwierzęta i ludzie (właściciele wraz z niewolnikami) mieszkali w tym samym budynku.

Domy miały bardzo mało mebli. Drewniane ławy służyły do siedzenia i jako łóżka. Ciepło zapewniały futrzane „dywany”, pokrywające podłogę, ławki, a czasem ściany. Okna były umieszczane na dachach i pokryte cienką skórą zwierzęcą.