Ηπειρωτική Υφαλοκρηπίδα

Ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα είναι μια υποθαλάσσια επιφάνεια εδάφους που εκτείνεται από την ακτή μιας ηπειρωτικής περιοχής προς τη θάλασσα (κατά μήκος του πυθμένα της) σε βάθη μέχρι 100-200 μέτρα. Το μέσο πλάτος μιας ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας είναι περίπου 65 χιλιόμετρα. Η μεγαλύτερη υφαλοκρηπίδα στον κόσμο εκτείνεται από την ακτή της Σιβηρίας εντός του Αρκτικού Ωκεανού κι έχει μήκος 1.500 χιλιομέτρων (περίπου 930 μιλίων).

Μια υφαλοκρηπίδα κλίνει ήπια προς  τη θάλασσα με μέση κλίση περίπου 0,1°.

Συνήθως τελειώνει με μια απότομη υψομετρική διαφορά που ονομάζεται ηπειρωτικό κενό (διακοπή της υφαλοκρηπίδας). Κάτω από αυτό βρίσκεται το υφαλοπρανές, μια πολύ πιο απότομη ζώνη του βυθού που συνήθως συγχωνεύεται με ένα τμήμα του ωκεάνιου πυθμένα που ονομάζεται ηπειρωτικό ανύψωμα και καταλήγει σε βάθη περίπου 4.000 έως 5.000 μέτρων.

Το ηλιακό φως μπορεί να διεισδύσει στα ρηχά νερά της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας, επιτρέποντας την ανάπτυξη πολλών ειδών οργανισμών, από μικροσκοπικές γαρίδες μέχρι γιγαντιαία φύκια που ονομάζονται κέλπιες. Τα ωκεάνια ρεύματα και οι εκβολές των ποταμών μεταφέρουν θρεπτικά συστατικά στους οργανισμούς που ζουν στις ηπειρωτικές υφαλοκρηπίδες.

Πολλές νεότερες ηπειρωτικές υφαλοκρηπίδες βρίσκονταν πάνω από τη στάθμη της θάλασσας και αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των παγετωδών περιόδων, όταν περισσότερη ποσότητα νερού ήταν εγκλωβισμένη μέσα σε πελώρια  στρώματα πάγου που κάλυπταν τον πλανήτη.

Interiot