Θαλάσσιος ίππος

Ο θαλάσσιος ίππος ή Οδόβαινος του Ατλαντικού ωκεανού (Odobenus rosmarus) είναι ο ευγενικός γίγαντας της Αρκτικής. Οι θαλάσσιοι ίπποι έχουν ζαρωμένο, καστανού και ροζ χρώματος δέρμα, επίπεδα πτερύγια και πολύ λίπος στο σώμα τους για να τους κρατάει ζεστούς στα ψυχρά νερά της Αρκτικής. Οι ενήλικοι θαλάσσιοι ίπποι ζυγίζουν από 600 έως 1.500 κιλά και μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 3,2 μέτρα μήκος.

Έχουν μακριούς χαυλιόδοντες και μουστάκια με ευαίσθητους αισθητήρες, τα οποία τους επιτρέπουν να βρίσκουν την αγαπημένη τους τροφή κάτω στον βαθύ, σκοτεινό, ωκεάνιο βυθό. Δεν μετακινούνται γρήγορα στο έδαφος αλλά είναι γρήγοροι στο νερό (έως και 35 χλμ. /ώρα). Άλλες προσαρμογές όσον αφορά την κατάδυση, περιλαμβάνουν ένα μεγάλο ποσοστό αίματος στο σώμα τους για τη μεταφορά οξυγόνου (περίπου 12%), ενώ τα ερυθρά αιμοσφαίρια (που φέρουν το οξυγόνο) είναι εξαιρετικά μεγάλα σε μέγεθος. Επιπλέον, ο μυς των θαλάσσιων ίππων έχει υψηλό ποσοστό μυοσφαιρίνης, η οποία δεσμεύει οξυγόνο. Η μυοσφαιρίνη μεταφέρει και αποθηκεύει οξυγόνο στον μυϊκό ιστό. Όταν βουτάνε, η ροή του αίματος αποκόπτεται από το δέρμα και το στομάχι τους και πηγαίνει προς τα όργανα όπου χρειάζονται οξυγόνο, όπως η καρδιά και ο εγκέφαλος. Όλες αυτές οι προσαρμογές επιτρέπουν την αποτελεσματική και μακρόχρονη χρήση των αποθηκών οξυγόνου, μπορούν να παραμείνουν στο βυθό για δέκα λεπτά (υπάρχει ένα καταγεγραμμένο ρεκόρ 25 λεπτών). Επιπλέον, επιβραδύνουν τον καρδιακό παλμό τους κατά τη διάρκεια της κατάδυσης.

Οι θαλάσσιοι ίπποι μπορούν να ζήσουν μέχρι και 40 χρόνια. Τα θηλυκά γεννούν μόνο ένα μικρό, κάθε δύο με τρία χρόνια. Τα μικρά μπορούν να κολυμπήσουν μόλις γεννηθούν και μένουν με τη μητέρα τους για πάνω από δύο χρόνια.

Κάθε άνοιξη οι θαλάσσιοι ίπποι πηγαίνουν προς το βορρά για την αναζήτηση τροφής, με την έναρξη της τήξης του συμπαγούς πάγου (pack ice) και τρέφονται για όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Οι θαλάσσιοι ίπποι είναι σαρκοφάγοι, αλλά δεν είναι θηριώδεις ​​κυνηγοί. Τρέφονται με βενθικά οστρακοειδή όπως αχιβάδες, βούκινα (whelks), κυδώνια και μύδια. Μερικοί υπολογισμοί απέδειξαν ότι ένας θαλάσσιος ίππος μπορεί να βρει και να φάει ένα οστρακοειδές σε περίπου έξι δευτερόλεπτα. Αυτή η ταχύτητα του επιτρέπει να καταναλώνει άφθονη τροφή με μία κατάδυση.

Οι κυριότεροι θηρευτές των θαλάσσιων ίππων είναι οι πολικές αρκούδες, οι φάλαινες δολοφόνοι (ή όρκες) και οι άνθρωποι. Στη δεκαετία του 1950, ο πληθυσμός των θαλάσσιων ίππων εξαλείφθηκε σχεδόν εξαιτίας του εμπορικού κυνηγιού, αλλά ο πληθυσμός επαναφέρθηκε σε έναν ακμάζοντα αριθμό τη δεκαετία του 1980. Στις μέρες μας, οι λιπώδεις ιστοί της μπορούν να συσσωρεύουν τοξίνες.