Barentsburg

Barentsburg jest drugą co do wielkości osadą na Svalbardzie. Pierwsza norweska działalność górnicza węgla kamiennego w rejonie dzisiejszego Barentsburga (Grønfiord), położonego około 40 kilometrów na południowy-zachód od Longyearbyen, miała miejsce już w 1912 roku.

W 1920 tereny te wraz z urządzeniami wydobywczymi zakupiła holenderska NeSpiCo (Nederlandsche Spitsbergen Compagnie), po czym sprzedała je rosyjskiej firmie Trust Arktikugol w 1932 roku. W 1941 roku opuszczona, ewakuowana miejscowość, największa w owym czasie na Svalbardzie, została zbombardowana przez flotę brytyjską, by nie wpadła w ręce nazistów. Niemcy zresztą dokończyli dzieła zniszczenia później. W 1948 Rosjanie powrócili i odbudowali zniszczoną infrastrukturę.

Obecnie w Barentsburgu zamieszkuje około pięćset osób. Znajdują się tu budynki rosyjskiego konsulatu, domy mieszkalne, szpital, hotel, szkoła, przedszkole, dom kultury, muzeum, kaplica, centrum sportowe, ośrodek badawczy Rosyjskiej Akademii Nauk oraz elektrownia węglowa.