Komórka Hadleya

Angielski meteorolog George Hadley stworzył naukową teorię tego zjawiska w 1735 roku. Regiony tropikalne otrzymują więcej ciepła z promieniowania słonecznego, niż wypromieniowują z powrotem w kosmos, natomiast regiony polarne oddają więcej, niż otrzymują.

Ponieważ oba obszary mają prawie stałą temperaturę, Hadley uznał, że ciepłe powietrze musi unosić się w pobliżu równika, płynąć w kierunku biegunów na dużych wysokościach i tam tracić ciepło.

Komórka Hadleya to wielkoskalowa cyrkulacja atmosferyczna w tropikach, która wytwarza wiatry spowodowane gorącym powietrzem wznoszącym się w tropikach i płynącymi ku biegunom, a następnie ochładzającym, schodzącym i spływającym w kierunku równika.

Mechanizm jest następujący: powietrze nad równikiem zaczyna przesuwać się zarówno na północ, jak i na południe w kierunku biegunów.

Kiedy osiąga szerokość geograficzną około 30° N i 30° S, powietrze ochładza się i opada w kierunku ziemi, tworząc subtropikalną strefę wysokiego ciśnienia. Gdy powietrze opada, staje się cieplejsze i bardziej suche. Tworzy to obszary niskiego zachmurzenia i niedoboru opadów, czyli dominuje krajobraz pustynny.

W związku z globalnymi zmianami klimatycznymi różnica temperatur między biegunami i równikiem może się zmniejszyć, zwiększając tym samym zasięg komórki Hadleya. Jednym z efektów takiej zmiany jest to, że regiony położone w średnich szerokościach geograficznych, takie jak Morze Śródziemne i południowo-zachodnia część USA, prawdopodobnie odczują wzrost ciśnienia, co odpowiada suchszej pogodzie.