Oscylacja Północnoatlantycka

Zjawisko meteorologiczne zwane oscylacją północnoatlantycką (z ang. NAO) to południkowa oscylacja atmosferyczna między okolicami Islandii a subtropikalnym Atlantykiem. Ma dwie fazy: dodatnią i ujemną.

Dodatnia faza NAO odzwierciedla wartości ciśnienia poniżej normy na dużych szerokościach geograficznych północnego Atlantyku i powyżej normy nad środkowym Atlantykiem Północnym, wschodem Stanów Zjednoczonych i zachodnią Europą.

Dominują wiatry z kierunków zachodnich, przynoszące ciepłe powietrze, a pozycja prądu strumieniowego umożliwia przemieszczanie się po Atlantyku częstych, silnych burz.

Ta faza sprzyja łagodnym, burzowym i mokrym zimom w Europie Północnej i we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Z drugiej strony północna Kanada, Grenlandia i południowa Europa są wówczas podatne na zimne i suche warunki zimowe.

Ujemna faza odzwierciedla odwrotny wzór anomalii ciśnienia, co powoduje zmiany temperatur i wzorców opadów, często rozciągające się od wschodniej Ameryki Północnej do Europy zachodniej i środkowej.

Wiatry ze wschodu i północnego wschodu przeważają, przynosząc zimne powietrze, a skorygowana pozycja prądu strumieniowego prowadzi do słabszych i rzadszych burz na Atlantyku.

W rezultacie, Europa i wschodnie Stany Zjednoczone mają większe szanse na zimne, spokojne i suche zimy. Natomiast północna Kanada i Grenlandia może liczyć na zimy łagodne i mokre.

Open Source Systems, Science and Solutions ossfoundation.us