Syndromy polarne

W psychologii polarnej, która zajmuje się badaniem zachowań osób pracujących w małych, izolowanych grupach (ang. środowisko ICE, Isolated-Confined-Extreme), w oddalonych od cywilizacji miejscach jakimi są stacje badawcze, rozróżnia się różnego rodzaju zaburzenia psychiczne. Podzielono je na syndromy, wśród których najbardziej istotnymi są: syndrom zimownika, syndrom T3 oraz zjawisko trzeciej ćwiartki.

Syndrom zimownika cechuje się różnym stopniem depresyjności, irytacją, problemami ze snem, trudnościami z koncentracją i zapamiętywaniem oraz roztargnieniem. Tego typu zachowania mogą wynikać z warunków środowiskowych podczas nocy polarnej. Wiąże się je również z syndromem T3.

T3 (trijodotyronina) to hormon tarczycy, odpowiadający za metabolizm organizmu. Do zaburzeń jego wydzielania może dojść w wyniku niskich temperatur, długich okresów dnia i nocy polarnej. Obserwuje się wtedy m.in. spadek samopoczucia i percepcji oraz wzrost negatywnych emocji.

Zjawisko trzeciej ćwiartki wynika z długości okresu, jaki pracownicy stacji mają spędzić w placówce badawczej. To moment, kiedy dochodzi do pogorszenia nastroju, ponieważ osoby przebywające w izolowanym środowisku uświadamiają sobie, że minęła dopiero połowa misji, a jej koniec wydaje się bardzo odległy. W związku z tym w grupie dochodzi do napięć, charakterystyczne jest poczucie zmieszania i zdezorientowania.