Grumantbyen

Grumantbyen leży w południowej części Isfiordu, w połowie drogi między Longyearbyen i Barentsburgiem. Swojego czasu istniała tu największa osada górnicza Svalbardu, będąca własnością rosyjskiej Trust Arktikugol. Tutejszą kopalnię otwarto w 1919 roku, następnie z powodu kryzysu ekonomicznego była ona zamknięta w latach 1926-1931. Największy rozwój osady nastąpił po drugiej wojnie światowej i w latach 50. pracowało tu ponad 1100 osób. Wydobywany węgiel kamienny był transportowany do portu w Zatoce Coles (Coles Bay) przy pomocy zbudowanej w tym celu kolejki. Kolejka ta częściowo przebiegała przez wydrążony wzdłuż wybrzeża tunel.

Z powodów ekonomicznych na początku lat 60. kopalnię zamknięto. Do dziś cała infrastruktura stoi na swoim miejscu, jednak pozostawiona sama sobie, ulega stopniowemu zniszczeniu. Rosjanie podjęli w ostatnim czasie próby odnowienia budynków oraz częściowe wznowienie wydobycia węgla, jednak ich wniosek o zbudowanie drogi pomiędzy Barentsburgiem a Grumantbyen został odrzucony przez Norwegów jako inwestycja zbyt szkodliwa dla środowiska.