Barentsburg

Barentsburg jest drugą co do wielkości osadą na Svalbardzie. Pierwsza działalność górnicza węgla kamiennego w rejonie dzisiejszego Barentsburga (Grønfiord), położonego około 40 kilometrów na południowy-zachód od Longyearbyen, miała miejsce już w 1912 roku. Do zabezpieczenia urządzeń norweska firma Kullkompaniet Isefjord Spitsbergen zatrudniła Fina Knuta Glada, który wraz ze swoją żoną Anną spędził tam zimę 1912-1913. W maju 1913 urodził im się syn Charles Emil Polar Glad, który prawdopodobnie był pierwszym dzieckiem urodzonym na Spitsbergenie.

W 1920 tereny te wraz z urządzeniami wydobywczymi zakupiła holenderska NeSpiCo (Nederlandsche Spitsbergen Compagnie), po czym sprzedała je rosyjskiej firmie Trust Arktikugol w 1932 roku. W 1941 roku opuszczona, ewakuowana miejscowość, największa w owym czasie na Svalbardzie, została zbombardowana przez flotę brytyjską, by nie wpadła w ręce nazistów. Niemcy zresztą dokończyli dzieła zniszczenia później. W 1948 Rosjanie powrócili i odbudowali zniszczoną infrastrukturę. Nastąpił okres rozwoju i wzrostu Barentsburga, który trwał aż do upadku Związku Radzieckiego.

Populacja osady maleje od 1990 roku, kiedy liczyła około półtora tysiąca mieszkańców. Obecnie w Barentsburgu zamieszkuje około czterysta osób, w tym jedynie nieliczne dzieci.

W sierpniu 1996 roku przy podejściu do lądowania w okolicach Longyearbyen rozbił się samolot Tu-154 M. W katastrofie tej zginęło wielu górników wraz rodzinami – mieszkańców Barentsburga i Piramiden. Zaledwie rok później zdarzyła się kolejna tragedia: w kopalni zginęło dwudziestu trzech górników. Kolejne problemy pojawiły się w październiku 2006 oraz w kwietniu 2008 roku, kiedy w kopalni w wyniku pożaru zginęło dwóch górników. W celu ugaszenia do płonących szybów została wpompowana woda morska, co zniszczyło większość sprzętu i sprawiło, że kopalnia wymagała generalnego remontu.