Rdzeń lodowy

1) Rdzenie lodowe to cylindryczne próbki lodu wywiercone z lodowca.

Lodowce tworzą się poprzez nagromadzenie kolejnych warstw śniegu. Każda kolejna warstwa różni się składem chemicznym i strukturą. Z czasem śnieg pod wpływem ciśnienia (nacisku) kolejnych warstw przekształca się w lód lodowcowy. Warstwy lodu gromadzą się przez kolejne lata, tworząc swoiste rejestry warunków klimatycznych w chwili powstawania, odzwierciedlając ówczesną akumulację śniegu, temperatury, skład chemiczny atmosfery, w tym stężenie gazów cieplarnianych, aktywność wulkaniczną i aktywność słoneczną.

Każda warstwa to dla naukowców skarbnica informacji o klimacie każdego roku. Podobnie jak rdzenie morskich osadów, rdzeń lodu stanowi pionową linię przeszłości klimatu ziemskiego, jego historii przechowywanej w lądolodach i lodowcach górskich. „Zapisy” rdzenia lodowego zapewniają najbardziej bezpośredni i szczegółowy sposób badania przeszłego klimatu i minionych warunków atmosferycznych. Rdzenie lodowe są pozyskiwane na wszystkich kontynentach, ale większość pochodzi z Antarktyki i Grenlandii, gdzie rekordowe z nich sięgają głębokości 3 km. Rdzenie lodowe z zimnych obszarów wewnętrznych arkuszy lodu polarnego zapewniają wyjątkowo dobrze zachowane i szczegółowe dane o klimacie.

Badania rdzeni wykazały jak w ciągu ponad 400 000 lat zawartość dwutlenku węgla w atmosferze rosła i spadała, w korelacji do okresów zlodowaceń i cieplejszych interglacjałów.

2) Rdzeń lodowy to fragment lodu lodowcowego zachowany w obrębie moreny czołowej lub bocznej lub soczewka lodowa utworzona w obrębie pingo.