Techniki przejścia

Techniki przejścia polegają na pobieraniu informacji znanych na dużą skalę w celu prognozowania w skali lokalnej. Techniki przejścia w modelowaniu klimatycznym to próba wypełnienia luki między przewidywaniami globalnymi i lokalnymi poprzez nałożenie danych na poziomie lokalnym na wielkoskalowe modele klimatyczne. Informacje o zmianach klimatu pochodzą generalnie z globalnych modeli klimatycznych.

W tej skali cały region może być reprezentowany tylko przez kilka komórek siatki, z których każda reprezentuje tylko jedną wartość. Co więcej, modele globalne nie uwzględniają w wystarczającym stopniu zmian w roślinności, złożonej topografii i linii brzegowych, które są ważnymi aspektami zmienności klimatycznej.

Techniki przejścia pozwalają na szczegółową analizę stosunkowo małych obszarów – w niektórych przypadkach do 25 kilometrów kwadratowych, zapewniając o wiele wyższą rozdzielczość, niż oferowana przez symulacje globalnego modelu klimatycznego, co z kolei umożliwia ocenę adaptacji oraz planowanie, niezbędne w wielu wrażliwych na zmiany klimatyczne regionach świata.

Istnieją dwa podstawowe podejścia do technik przejścia:

• dynamiczne i statystyczne.

Te pierwsze wykorzystują regionalne modele klimatyczne (RCM) mające wyższą rozdzielczość przestrzenną (zwykle 10–50 km) na ograniczonym obszarze i zasilane są wielkoskalowymi danymi z modeli globalnych dla danego obszaru.

Statyczne metody z kolei najpierw znajdują zależności statystyczne między obserwowanymi zmiennymi w małej skali (często na poziomie stacji pomiarowej) a zmiennymi w globalnej skali. Przyszłe wartości wielkoskalowych zmiennych uzyskanych z globalnych projekcji są następnie wykorzystywane do oszacowania szczegółów dotyczących przyszłego lokalnego klimatu.