Ρούνοι

Οι ρούνοι είναι ένα αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιούταν από τους γερμανικούς λαούς. Τα παλαιότερα αρχεία ρούνων βρέθηκαν στη Δανία και τη Νορβηγία (II μ.Χ.).

Η ετυμολογική ρίζα της λέξης “rune” είναι “runo” η οποία είναι κάτι σαν συνονθύλευμα των λέξεων “γράμμα” και “μυστήριο.

Οι ρούνοι είναι συνυφασμένοι με τη σκανδιναβική θρησκεία και συνδέονται στενά με τη σκανδιναβική μαγεία (seiðr) και την ποίηση των Σκαλντ (Skaldic Poetry). Οι ρούνοι δεν εφευρέθηκαν. Σύμφωνα με τη μυθολογία, στο παλιό ποίημα «Hávamál» εξηγεί ότι ο Όντιν (ο ανώτατος θεός στη Σκανδιναβική και Τευτονική Θρησκεία) ανακάλυψε τους ρούνους όταν κρεμάστηκε από το παγκόσμιο δέντρο «Yggdrasil» με σκοπό την απόκτηση της σοφίας. Κρεμάστηκε στο ανεμοδαρμένο δέντρο για εννέα ημέρες και νύχτες, και λίγο πριν πεθάνει, ανακάλυψε τους ρούνους, τους άρπαξε και κέρδισε τη ζωή του.

Η πραγματική προέλευση των ρούνων είναι ασαφής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τους Λατίνους, δεδομένου ότι ήταν η εμπορική γλώσσα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και οι γερμανικές φυλές πιθανότατα θα είχαν έρθει σε επαφή με τους εμπόρους, με αποτέλεσμα να τους εκθέσουν στη γλώσσα. Επίσης, υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι το ρουνικό αλφάβητο ή αλλιώς Φούθαρκ (futhark), βασίζεται στο ετρουσκικό αλφάβητο.

Κάθε ρούνος είχε ένα όνομα που υπονοούσε τη φιλοσοφική και μαγική σημασία της οπτικής του μορφής, καθώς και του ήχου τον οποίο αντιπροσώπευε, ο οποίος ήταν σχεδόν πάντα ο πρώτος ήχος του ονόματος του ρούνου. Οι ρούνοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Βίκινγκς.

Το ρουνικό αλφάβητο ονομάζεται Φούθαρκ (futhark), λόγω των έξι πρώτων ρούνων. (Fehu, Uruz, Thurisaz, Ansuz, Raidho, Kaunan).

Οι ρούνοι ήταν σκαλισμένοι σε πέτρα, κόκκαλο, κέρατο, ξύλο και μέταλλο. Οι ρουνικοί λίθοι (runestones) ήταν μεγάλοι βράχοι που καλύπτονταν με επιγραφές ρούνων, συνήθως αφιερωμένοι στη μνήμη ενός σπουδαίου άνδρα ή μιας σπουδαίας γυναίκας. Πάνω από 3.000 ρουνικοί λίθοι βρίσκονται στη Σκανδιναβία.

Οι ρούνοι γράφονταν συχνά ως μια συνεχής σύνδεση κειμένου, χωρίς κενά μεταξύ των λέξεων ή των προτάσεων. Εάν ο γράφων ήθελε να διαχωρίσει λέξεις ή προτάσεις από τις άλλες, χρησιμοποιούσε ένα σύμβολο αντίστοιχο με το γράμμα Χ ή ίσως μια, δύο ή τρείς τελείες τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη.