Fulmar

Fulmar (Fulmarus glacialis) ma wygląd podobny do mewy, ale jest blisko spokrewniony z albatrosami. Te ptaki są łatwe do identyfikacji dzięki wystającym, rurkowatym nozdrzom na dziobie. Fulmar północny występuje na Aleutach oraz na wybrzeżach i wyspach Alaski oraz w Arktyce Kanadyjskiej. Zimę spędza na morzu, na Oceanie Spokojnym, w Kalifornii i na półwyspie Baja oraz na Oceanie Atlantyckim na południe od Północnej Karoliny; występuje również w północnej Eurazji. Fulmar lata nisko nad morzem na charakterystycznych, prostych, sztywnych skrzydłach, ślizgając się, pokazując biały brzuch i szare upierzenie górnej części skrzydeł. Fulmary są pelagiczne, co oznacza, że ​​żyją na morzu, z wyjątkiem miesięcy lęgowych.

Pokarm fulmarów jest bardzo zróżnicowany, ich naturalnym pożywieniem są małe ryby, kalmary i skorupiaki, ale często zabierają śmieci ze statków (rybne odpady). Gniazduje w koloniach na klifach oceanicznych. Liczebność fulmarów wzrosła istotnie w wodach północnego Atlantyku, prawdopodobnie ze względu na wzrost ilości odpadów rybnych z trawlerów. Skandynawowie nazywają je cuchnącymi mewami z uwagi na wytwarzany w ich żołądkach olej o ostrym zapachu; ta ewolucyjna cecha jest zarówno obronną taktyką, jak i źródłem energii w trakcie wyczerpującego lotu.

Fulmary wypluwają olej o rybim zapachu na wszystko, co zbliży się zbytnio do gniazda. Plamy z oleju fulmara pozostawiają trwały zapach na ubraniach nawet po wielokrotnym praniu. Fulmary mają bardzo dobrze rozwinięte ośrodki węchowe w mózgu i mogą wyczuć olej rybi z odległości do 25 kilometrów.