Maskonur zwyczajny

Maskonur zwyczajny (Fratercula arctica) jest jednym z najbardziej charakterystycznych, najłatwiej rozpoznawalnych ptaków. Ma komiczny wygląd, przypomina tropikalną papugę przez swój duży, kolorowy dziób, czerwono-czarne obwódki wokół oczu, jasne policzki i jasnopomarańczowe nogi, na których zabawnie się kołysze. Młode osobniki nie mają kolorowego dzioba i bardzo przypominają alczyki.

Poza okresem godowym dziób zmniejsza się i blednie. Z umiejscowionych w klifach nor ptaków słychać charakterystyczne wydawane przez nie dźwięki – gardłowe gruchanie.

Maskonury występują w okolicach Północnego Atlantyku, w zimie docierają aż na Azory i Wyspy Kanaryjskie. Ponad połowa światowej populacji atlantyckiej gniazduje na Islandii (ok. 3-4 miliony osobników rocznie).

Ptaki te spędzają większość swojego życia na wodzie, schodząc na ląd tylko po to, aby złożyć jaja (samica składa jedno jajo rocznie). Tak jak inne alki, maskonury świetnie nurkują, używając skrzydeł jako wioseł, a nóg jako steru. Ich ciała, podobne w kształcie do pingwinów, są wspaniałe przystosowane do nurkowania i pływania, ale niezdarne w powietrzu. Maskonury mogą nurkować nawet na głębokość 60 metrów, odżywiają się niewielkimi rybami o podłużnym kształcie (węgorze, śledzie), na które polują pod wodą. Średni połów wynosi około 10 ryb jednocześnie, ale rekord to ponad 60 upolowanych ryb trzymanych w dziobie w poprzek! Dziób maskonura jest do tego specjalnie przystosowany dzięki wyżłobieniom, pomaga w tym też dodatkowa kość w szczęce.

Wiosną i latem tysiące maskonurów gromadzą się w koloniach na wybrzeżach i wyspach północnego Atlantyku. Pary zazwyczaj są trwałe, odnajdują się w koloniach i powracają co roku do tych samych nor. Samiec i samica dzielą się obowiązkami związanymi z inkubacją jaja i opieką nad pisklętami.

W północnych legendach maskonury uważa się za wcielenie poległych na morzu żeglarzy.