Geolog i geomorfolog

Regiony polarne są obszarami, gdzie procesy zmieniające obraz powierzchni Ziemi są bardzo żywe. Duże wahania temperatury, aktywne lodowce i  wypływające z lodowców rzeki  tworzą nowe formy rzeźby lądu. Lód morski niszczy wybrzeża w jednym obszarze, ale równocześnie rozbudowuje je w innych. Ta aktywność procesów powoduje, że obszary polarne są  doskonałym terenowym laboratorium  dla badaczy, zajmujących się  budową skorupy ziemskiej i procesami, które ją zmieniają – a wiec dla geologów i geomorfologów. Chociaż specjaliści tych dwu kierunków wywodzą się z różnych działów nauk o Ziemi (geologia jest samodzielną gałęzią wiedzy, a geomorfologia jest częścią geografii), jednak  zarówno obiekty badań, jak i metody  przenikają się wzajemnie.

Geolodzy badający starsze podłoże – zwięzłe skały, budujące podłoże osadów lodowcowych i wodnolodowcowych – korzystają w pierwszym rzędzie z ułatwienia obserwacji, wynikającego z braku szaty roślinnej lub jej niewielkiego rozwoju. Żywe procesy erozji lodowcowej oraz powstawania różnych form  akumulacji osadów na Spitsbergenie  pozwoliły w oparciu o powszechnie w naukach o Ziemi przyjmowaną zasadę aktualizmu (te same procesy, działające w takich samych warunkach powodują takie same skutki w całej historii Ziemi) na wykazanie, że rzeźba obszaru Polski ma pochodzenie lodowcowe i uzasadnienie teorii wielokrotnego wkraczania zlodowaceń kontynentalnych na teren Polski. Obszary polarne  w wielu miejscach nie są do końca zbadane – dla pracujących tam geologów i geomorfologów  to stale szansa na odkrycia, dla pracujących  na obszarach kiedyś zlodowaconych – doskonała okazja do zobaczenia procesów glacjalnych na żywo, dla wszystkich – możliwość pracy w warunkach przyrody nieskażonej ingerencją człowieka.