Glacjospeleolog

W ogromnie zróżnicowanym obszarze badań glacjologii istnieje część ukryta w głębi lodowców i lądolodów – szczeliny, studnie i wewnętrzne kanały przepływu wód roztopowych, bardzo podobne do jaskiń krasowych. Podobnie jak jaskinie krasowe, jaskinie lodowe wymagają zastosowania do prowadzenia badań specjalnych technik, wziętych ze sportów ekstremalnych – wspinaczki i speleologii. Ten dział glacjologii nosi nazwę glacjospeleologii. W obrębie organizacji zajmujących się glacjologią ma ona swoją grupę roboczą „jaskinie lodowcowe i kras w regionach polarnych”.

Glacjospeleolodzy zajmują się badaniem systemów studni i korytarzy, stanowiących drogi odpływy wód, pochodzących z topnienia lodu. Wielkość odpływu wód ablacyjnych ma duże znaczenie przy określaniu bilansu masy lodowców. Ma również znaczenie czysto praktyczne – duże lodowce, w których odpływ wód odbywa się przez cały rok, mogą stanowić źródła zaopatrzenia w wodę dla osiedli ludzkich, np. lodowiec Aldegonda na Spitsbergenie zaopatrujący w wodę rosyjską osadę Barentsburg.

Obserwacje rozkładu szczelin i spękań w lodowcach mają duże znaczenie dla określenia sposobu ruchu lodowców. Podobne znaczenie mają obserwacje zaciskania/zwężania szczelin i kanałów lodowych w okresie, kiedy nie są one wypełnione wodą. Obserwacje w jaskiniach podlodowcowych – rozwiniętych na kontakcie lodowca i podłoża skalnego – pozwalają na poznawanie procesów niszczenia podłoża skalnego przez lodowiec (egzaracji) oraz powstawania różnego rodzaju osadów glacjalnych i wodnolodowcowych.

Oprócz cennych danych naukowych glacjospeleologia dostarcza wielu wrażeń estetycznych – próżnie i ostańce lodowe tworzą fantastyczne formy, a przeźroczystość lodu daje w świetle sztucznym wspaniałe efekty optyczne. Badanie szybko zmieniających się systemów daje poczucie stałej eksploracji czegoś nowego.