Północna granica zasięgu drzew

Północna granica zasięgu drzew to umowna sinusoidalna „linia” wyznaczająca granicę między lasami borealnymi na południu a tundrą na północy. Na północ od niej klimat jest zbyt surowy dla drzew. Przebiega po obszarach lądowych „dookoła” kuli ziemskiej (ok. 13 000 km).

Jest to największa przejściowa ekologiczna na powierzchni naszej planety – stopniowa lub gwałtowna  zależności o regionu. Północna granica zasięgu drzew stanowi jedną z wielu przyjętych granic strefy arktycznej. Wcześniejsze i aktualnie obserwowane zmiany pozycji tej granicy i struktury przestrzennej lasów w pobliżu stanowią wskaźnik zachodzących zmian klimatycznych.

Położenie linii arktycznej lasu utrzymywało się w obecnej formie od około 3500 lat. Rozmieszczenie drzew uzależnione jest od wielu czynników, jak obecność wieloletniej zmarzliny, wilgoć, temperatura, promieniowanie, cyrkulacja powietrza (Barry, 1967, Bryson, 1966, Hare i Ritchie, 1972, Hustich 1966, Larsen, 1989).

Ostatnie badania i modele wskazują, że linia może ulec przesunięciu na północ o kilkadziesiąt – kilkaset kilometrów z powodu globalnego ocieplenia, wynikającego ze wzrostu koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze.