Lis polarny

Lis polarny (Vulpes lagopus), nazywany również „pieścem” zamieszkuje obszary arktycznej tundry na terenie Eurazji i Ameryki Północnej, Islandii, Grenlandii, Svalbardu, wysp u wybrzeży Syberii i Kanady.

W lecie ma krótszą i rzadszą sierść w kolorze brązowym, ciemnobrązowym lub żółtym, a zimą bardzo gęstą i białą. Kolor sierści umożliwia kamuflaż przed atakiem drapieżników (niedźwiedzia polarnego, rosomaka, orła przedniego), ale to głód w czasie zimy jest najczęstszą przyczyną śmiertelności.

Lisy polarne żyją w dużych norach z kilkoma wejściami, które mogą być użytkowane przez wiele lat. Czasami młode lisy, które jeszcze nie łączą się w pary (głównie samice) mogą żyć w tej samej norze i pomagać w wychowywaniu szczeniąt. W zimie zwierzęta kopią nory również w zaspach śnieżnych. Okres godowy trwa od lutego do kwietnia. Młode rodzą się w norze w maju lub czerwcu.

W lecie i jesienią pieśce magazynują nadwyżki żywności w norach pod kamieniami lub nawet w dziurach wykopanych w wieloletniej zmarzlinie. Jest ona wykorzystywana w zimie, kiedy jedzenia jest mniej.

Lisy polarne żyją średnio 3-4 lata (na Svalbardzie zaobserwowano 16-letniego lisa, co jest najwyższym zanotowanym do tej pory wiekiem tych zwierząt).

Ciekawostki

Badania genetyczne wykazały dość duży kontakt pomiędzy osobnymi populacjami lisów polarnych – mogą one wykorzystywać lód morski w celu przemieszczania się po obszarze Arktyki.

Wśród licznych zagrożeń dla lisów polarnych można wskazać migrację na północ większego i bardziej agresywnego lisa rudego, co jest spowodowane zmianami klimatycznymi. Może on być znaczącym konkurentem dla lisa polarnego na jego arktycznych terytoriach.