Traktat Spitsbergeński

Dokument podpisany lutego 1920 roku w Paryżu, znany również jako Traktat Paryski. Wszedł w życie 14 sierpnia 1925 roku, a jego sygnatariuszami były: Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Dania, Francja, Włochy, Japonia, Holandia i Szwecja. Polska podpisała umowę 2 września 1931 roku. Na stan z 2018 roku państw-sygnatariuszy traktatu jest 46.

Zgodnie z dokumentem archipelag Svalbard stanowi własność Norwegii jako tak zwane terytorium zależne, ale państwa, które go podpisały mogą korzystać z jego zasobów naturalnych i prowadzić badania naukowe na jego terenie. Prawa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystuje jedynie Norwegia i Rosja, eksploatując złoża węgla kamiennego.

Pozostałe państwa, w tym również Polska, prowadzą tylko badania naukowe — na Spitsbergenie, największej wyspie archipelagu, znajduje się kilka polskich stacji badawczych, m.in. Polska Stacja Polarna Hornsund czy Stacja Polarna „Petuniabukta”.

Władzę na Svalbardzie sprawuje gubernator, który ma swoja siedzibę w Longyearbyen.