Bernikla białolica

Bernikle białolice (Branta leucopsis) to gęsi średniej wielkości (długość 55-70 cm, waga 1-2,25 kg), których trzy osobne populacje zamieszkują w północno-wschodnią Grenlandię, Svalbard oraz północno-zachodnią Rosję i region bałtycki. Zimują w północno-zachodniej Europie. Większość gniazduje w koloniach na małych wyspach. Nie wykazują dymorfizmu płciowego. Czoło i boki głowy białe, reszta głowy, szyja oraz górna część piersi czarne. Grzbiet i pokrywy skrzydłowe popielate z czarnymi pręgami. Dziób dość krótki, czarny. Ich dieta składa się z liści, łodyg, korzeni, nasion.

Bernikle formują liczne kolonie, migrują w stadach liczących setki sztuk. Samica składa 4-5 jaj, które wysiaduje przez 25 dni.

Dla ochrony przed atakami drapieżników (np. lisa polarnego), gęsi budują swoje gniazda na wysokich klifach.

Z tego powodu zaledwie kilka dni po wylęgu pisklęta są zmuszone do dramatycznego kroku. Aby znaleźć jedzenie i przyłączyć się do rodziców, muszą wyskoczyć z gniazd – są w stanie przetrwać ten skok (nawet kilkaset metrów), pomimo braku umiejętności latania, dzięki grubej warstwie puchu, która je pokrywa.

W średniowieczu fakt, że nigdy nie obserwowano jak bernikle się wykluwają, doprowadził do powstania mitu, że nie wykluwają się z jaj, tylko wyrastają ze skorupiaków (wąsonogów), których muszla przypomina głowę gęsi. Z tego powodu uznawano bernikle za „ryby” i ich mięso można było jeść w trakcie postu.

Wąsonogi, z których wg średniowiecznego mitu wyrastały bernikle