Mors

Mors (Odobenus rosmarus) to łagodny arktyczny olbrzym. Ma pomarszczoną brązową i różową skórę, płaskie płetwy i dużo tłuszczu, który pozwala utrzymać ciepło w zimnej wodzie. Dorosłe osobniki ważą od 600 do 1500 kilogramów i mogą osiągać nawet 3,2 m długości.

Morsy mają charakterystyczne, długie kły i wąsy – czuciowe wibrysy, pozwalające im wyszukiwać pożywienie w ciemności dna oceanicznego. Nie poruszają się szybko na lądzie, ale w wodzie są zwinne (pływają z prędkością nawet do 35 km/h). Mają szereg przystosowań do nurkowania, takich jak wysoka zawartość krwi w organizmie (ok. 12%) do transportu tlenu, a ich czerwone krwinki są wyjątkowo duże.

Ponadto mięśnie tych ssaków charakteryzuje wysoka zawartość mioglobiny, która transportuje i magazynuje tlen w tkance mięśniowej. Podczas nurkowania przepływ krwi jest odcięty od skóry i żołądka, a skierowany w kierunku narządów, w których potrzebny jest tlen, takich jak serce i mózg. Wszystkie te adaptacje umożliwiają wydajne i długotrwałe korzystanie z magazynów tlenu pod wodą. Morsy mogą pozostawać w zanurzeniu nawet dziesięć minut (potwierdzony rekord to aż 25 minut). W trakcie nurkowania spada im tętno.

Morsy mogą żyć do 40 lat. Samice mają jedno młode co 2-3 lata. Młode potrafią pływać zaraz po urodzeniu, pozostają z matką przez ponad dwa lata.

Wiosną, wraz z topnieniem paku lodowego, morsy przemieszczają się na północ, gdzie bytują przez całe lato. Zwierzęta te są drapieżnikami, ale nie są agresywne. Żywią się skorupiakami dennymi, takimi jak małże. Mors potrafi odszukać i wyssać małża w ciągu 6 sekund, dzięki temu w trakcie nurkowania spożywa dużo pokarmu.

Zagrożeniem dla morsa są niedźwiedzie polarne, orki i ludzie. W latach 50. XX wieku niemal całkowicie je wybito przez komercyjne polowania, ale w latach 80. populacja się odbudowała. Obecnie zagrożeniem jest m.in. zanieczyszczenie wód – w tłuszczu morsów mogą kumulować się toksyny.