Przejście północno-zachodnie

Przejście północno-zachodnie to szlak morski łączący dwa oceany: Atlantyk i Pacyfik, przez Morze Arktyczne, wzdłuż północnego wybrzeża Ameryki Północnej. W czasach historycznych przejście to było praktycznie niemożliwe do pokonania przez człowieka, a próby jego pokonania były bardzo często śmiertelnie niebezpieczne. Ale wraz z unowocześnieniem statków, a także wskutek zmian klimatycznych, żeglowanie przez kanadyjski archipelag z zatoki Baffina do Morza Beauforta stało się coraz powszechniejsze i łatwiejsze.

Walka o ujarzmienie przejścia północno-zachodniego była jednym z najtrudniejszych wyzwań w świecie żeglugi. Trasa znajduje się 800 km na północ od koła podbiegunowego i mniej niż 1 930 km od bieguna północnego.

W 1845 roku Sir John Franklin poprowadził brytyjską wyprawę, która miała znaleźć przejście; ani on, ani żaden z jego ludzi z tej wyprawy nie wrócili.

Dopiero na początku XX wieku w latach 1903-06 Roald Amundsen, norweski podróżnik, dokonał pełnego tranzytu drogą morską na pokładzie swojego niewielkiego statku Gjöa.

Wielu naukowców twierdzi, że związane z ociepleniem klimatu topnienie lodu ostatecznie otworzy korytarz „komercyjnie”. Szacuje się, że pełny zanik lodu morskiego w lecie nastąpi, według różnych przewidywań, latach w 2031-2100.

Zalety otwartego przejścia północno-zachodniego są znaczące, na przykład morskie szlaki handlowe z Europy do wschodniej Azji byłyby krótsze o ok. 1/3 (o 4000 km).

Zdjęcie: Zdjęcie mapy Cooka (źródło: Wikimedia Commons)